Eerste week Kenya

Ha lieve volgers,

Hier mijn eerste reisverslag vanuit Kenya.

Allereerst was mijn reis al supergaaf. Heb nog maar 1x in mijn leven in een vliegtuig gezeten binnen Europa dus dit was een compleet avontuur voor me. In de foto’s, als het lukt om ze erbij te plaatsen, zie je de Alpen, de Sahara boven in Afrika en vervolgens nog een ondergaande zon in Kenya.

De stewardessen waren superaardig. Ik kreeg zelfs een VIP treatment omdat ik de eerste keer alleen zo ver  vloog met KLM maar  ook nog met een speciale mensvriendelijke reden. Niet alleen werd ik verwend met allerlei extra delicatesses zoals extra ijs en een dubbele cognac ;-) na het eten, ook kreeg ik een tasje van Viktor en Rolf met toiletspulletjes, oordopjes voor de reis en een ooglap om te slapen (en dat is mooi want dat laatste heb ik nog niet voor de terugreis die ’s nachts is).

Om half 9 ’s avonds kwam ik aan op Kenya Airport. Ik moet zeggen, dat was een uitdaging. Het was net of er een bom ontploft was op het vliegveld. Zo chaotisch en zoveel mensen en zo’n lange rij voor de visum uitgifte waaahhh... Lichte paniek sloeg toe omdat ik bang was dat mijn bestelde taxi-chauffeur niet zo lang zou wachten. Gelukkig werd ik geholpen door een geweldige Amerikaan die mij voorliet bij de visumcontrole om er zeker van te zijn dat er geen problemen ontstonden. En Yvette Boltze (van Kumbatio) belde nog even met Kamau, de chaffeur. Er zijn gelukkig nog veel mooie mensen op de wereld. Kamau bracht me vervolgens om 23 uur naar Kiota waar ik in het donker arriveerde. Zelfs hij was verbaasd over de drukte en de duur van de wachttijd maar mopperde totaal niet. Hij was ongelofelijk blij met de extra 500 Keniaanse Shilling die ik hem had gegeven voor de extra uren wachten (ong. 5 euro). Shawn en Sabina gaven me vervolgens in Kiota een warme ontvangst door  een soort van omhelzing die gebruikelijk is in Kenya. Shawn voelde goed aan dat ik moe was en bracht me naar mijn kamer (met balkon J), waar ik tot rust kon komen.

Veel geslapen heb ik die nacht niet. De dag erop heb ik wel heerlijk ontbeten met een gebakken ei en toasted bread, gemaakt door Florence, huismoeder 1, in Kiota. Men moet wennen aan het feit dat ik geen thee met suiker en melk (wat zo’n beetje gemeengoed is hier)  drink maar dat weten ze nu. Ze lachen om de vreemde gebruiken die ik als witte Hollander heb (en jemig wat zie ik wit met deze scherpe zon en alle donkere mensen haha. Het lijkt wel of ik in de chloor heb gehangen).

Shawn  heeft me rondgeleid door het weeshuis. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben van de ruimte (die wel wat klein wordt als de 20 kinderen gaan opgroeien) maar het is (voor Keniaanse begrippen) een mooi huurhuis in een mooie, veilige buurt.  Ook heeft hij me verteld over de kinderen. De meeste kinderen zijn in de 2,5 jaar dat het kindertehuis bestaat in positieve zin veranderd. Schrokten ze eerst het eten naar binnen omdat het wellicht hun laatste maaltijd in dagen kon zijn, nu eten ze rustig omdat ze weten dat er een volgende maaltijd komt. En dat valt ook op: het eten is goed, de verzorging is super. Wonderlijk ook hoe alle kinderen voor elkaar zorgen. Ik heb in de dagen dat ik er ben nog geen enkele ruzie waargenomen. De grote kinderen zorgen mee voor de allerkleinsten en er is harmonie.  Ze zijn blij met het huis, met de voeding, de slaapplaats en de scholing en dat is wat telt in Kenya. De rest is eigenlijk bijzaak en van veel minder groot belang.

Alhoewel......... de eerste avond werd de post van alle sponsors uitgedeeld en zelden heb ik kinderen zo blij gezien.  Voor het eerst in de 2,5 jaar dat Kiota bestaat hebben alle kinderen een sponsor. Een aantal kinderen is voor de helft gesponsord maar ze hebben allemaal een sponsor en dat betekent POST en GROOT FEEST. Want wat vinden ze het belangrijk om post van hun sponsoren of andere vrijwilligers en mensen uit Nederland te ontvangen!!! Elke brief wordt zorgvuldig gelezen (vaak 4x) en opgeborgen op een speciale plaats. Ook de foto’s worden tot in detail bekeken. Iemand had foto’s van zijn reizen gestuurd met afbeeldingen van een kano op het water. Dat is een wonderlijk fenomeen in Kenya en je zag de verbazing op de gezichten van de kinderen J.

Ik heb zoveel spullen in mijn tas zitten van allerlei mensen uit Nederland dat we hebben besloten elke avond een deel van de spullen uit te delen. Gisteravond zijn de spullen van de KNVB uitgedeeld. De posters en de enige echte bal van het Nederlands Elftal. Het leek wel een kostbare schat die ze in ontvangst mochten nemen. En iedereen kent Robben en Van Persie.  Ze vragen me ook om de namen van de andere voetballers maar ik ken alleen maar Louis van Gaal ... sorry.... Nick, je moet me even helpen ben ik bang. Vandaag worden alle posters in het huis opgehangen. Ik zal er foto’s van maken. Barbara en de KNVB, hartelijk dank voor alle spullen.  De vaantjes en stickers worden later deze week uitgedeeld omdat het anders teveel is. Super bedankt voor dit mooie gebaar!!! Je hebt er veel goeds mee gedaan. Bedank ook de KNVB.

En wat werken de vrouwen hard in Kenya. Jemig, wat een bikkels. Elke dag die vreselijke (dat vind ik) handwas van 20 kinderen. Tonnen vol kleding die met een gebogen rug wordt gewassen. En geen enkele klacht, alleen maar blije gezichten en veel gelach. Zeer indrukwekkend!

Gisteren ben ik ondergedompeld in de Afrikaanse cultuur omdat ik met Florence mee ben geweest naar de markt in Thika. Dit is een wereld op zich en niet te beschrijven. Je wil niet weten wat ik allemaal heb gezien en meegemaakt, of misschien wil je dat juist wel weten want daarvoor is dit blog natuurlijk. Ik zal kort e.e.a. vertellen. Foto’s volgen nog als ik een volgende keer wellicht weer meega want dat moet je zien om het te geloven.  Ik had nu geen toestel bij me. Overal zitten mensen op de grond met een vierkante meter eigen waren. De 1 aardappels, de ander kool, weer een ander erwten of meloenen en vreselijk veel tomaten. Iedereen zit onder een parasol of een golfplaten bouwwerk en er wordt geschreeuwd en geduwd en geclanoxeerd. Het ruikt er naar een mengeling van intense warmte, olie. De mensen zijn gemiddeld vrij arm al vind ik de vrouwen er super verzorgd uitzien. De mannen eigenlijk veel minder. Sommigen hebben geen tanden of zijn dronken.

Om een lading voedsel te kopen moet je kunnen afdingen en omdat er een Mzungu (weet niet of ik het goed schrijf), dat is een blanke,  bij was dachten ze meer te kunnen vragen qua prijs. Florence ging dan soms overstoorbaar door naar de volgende en kocht, waar de prijs okay was, voedsel voor ruim een week. Met angst en beven zag ik de groeiende hoeveelheid etenswaren en meldde voorzichtig dat ik dat allemaal niet kon tillen. Florence brulde van het lachen en meldde dat dat ook niet de bedoeling was. Ze huurt dan voor 1 euro (en zwaar die zakken) of zoiets een drager in en laat het, samen met ons, thuisbrengen door een Tuc Tuc pfff.... haha. De oogst was 6 watermeloenen, ongeveer 50 mangos, honderden tomaten, dito aantal aardappelen etc.etc.

En wat mij betreft: ik was een waarlijke toeristische attractie. Heb gisteren zeker 5 huwelijksaanzoeken gehad (Jan, don’t worry, heb ze niet geaccepteerd) en mensen vroegen of ik met ze op de foto mocht. Als Florence even weg was leek ik wel een magneet. Allerlei kerels kwamen op me af en vrouwen vroegen of ik iets wilde kopen. Volgens mij straal ik een en al naiviteit uit of zo. Nick en Aidan, geen zorgen, ik weet dat jullie daar zorg over hebben  maar ik pas goed op hoor! Maar moet wel zeggen dat ik wel blij was als Florence weer terug kwam hihi.

En dan terug naar huis. Florence regelde een sjouwer, tevens verkoper van de wortelen, en een TUCTUC en daar gingen we. Ik kan je verzekeren dat het nog lang gaat duren voordat er in Kenya APK keuringen worden gehouden. Allemachtig, wat een belevenis. Het dashboard van de TUCTUC met wat draadjes aan elkaar geknutseld en de buitenkant gedutst en gehavend maar we reden.

En dan nog een apart hoofdstuk: de verkeersregels. Ik heb er nog geen 1 ontdekt J. Wel rijden de voertuigen in de basis links maar dat is dan ook meteen het enige. Er wordt ook niet altijd direct op asfalt gereden maar in de berm  om toch maar vooruit te komen. Meestal omdat er snel weer een andere klant voor de TUCTUC gevonden wordt.

Ik heb de kracht van de zon gisteren onderschat.  Met alleen een kom thee in mijn maag (gezien de grote maaltijd van de avond ervoor) had ik toch te weinig vocht binnengekregen. Ik werd op een X moment moe en minder helder. In Kiota aangekomen werd ik door Florence echter getrakteerd op een halve watermeloen (helemaal voor mij alleen) en die was me toch lekker!!! Ben al dol op watermeloenen maar deze was onovertroffen lekker. Ook nog een liter water achterover geklokt + een klein dutje en ik was weer redelijk fit.

Zoals je merkt is het een hele andere wereld, met kwetsbare, dankbare kinderen, een uitstekende huismanager (Shawn) en hele lieve huismoeders, waar ik een andere X meer over zal vertellen.  

Liefs voor nu aan iedereen en speciaal voor Jan, Thom, Nick, Aidan, Mama en Aisha.... Ik mis jullie ook wel hoor ondanks de mooie belevenissen.

XXXX

Zondag 8 februari 2015

Mijn vrees in Nederland werd bewaarheid: geen internet! Heel vervelend voor alle mensen die erop wachten. Morgen gaan we weer een poging ondernemen, nu bij een cybercafe, al heeft de ervaring geleerd dat ook dat een probleem kan zijn. Hoe dan ook, ik zal mijn belevenissen van de afgelopen dagen trachten zoveel mogelijk weer te geven.

Vorige week heb ik, na mijn bezoek aan de markt, rustig aan gedaan. Ik was moe, zo merkte ik. De reis en alle indrukken kon ik niet onderschatten. Mijn lichaam was moe en daar wilde ik naar luisteren. Ik moet zeggen dat de stad en dorpjes me vorige week enigszins beangstigden. Als bijna enige blanke in heel deze omgeving (ik heb er gisteren toevallig nog 1 gezien), ben ik een bezienswaardigheid en dat voelde vorige week niet altijd even veilig. Inmiddels beweeg ik me zekerder over de straat en merk ik dat het grotendeels veilig is. De mensen roepen en claxoneren gewoon eerder dan in Europa. Vaak is dat om extra geld te kunnen verdienen. En als blanke sta je enigszins symbool voor geld. En natuurlijk kan ik hun taal (Swahili) totaal niet verstaan. Ook Engels wordt iets anders uitgesproken dus dat vergt wel enige concentratie. Maar het lukt steeds beter.

Wat geweldig is, is dat ik de hele dag door fruit kan eten. Werkelijk een el-dorado. Op de markt zijn mango’s en meloenen aangeschaft en Florence heeft, speciaal voor mij, passiefruit gekocht. Werkelijk delicious J ! Het betekent voor mij een ontbijt met mango en watermeloen + passiefruit, een lunch met mango en watermeloen en als avondeten lekker afrikaans eten, klaargemaakt op een zogenaamde jiko. Een soortement van barbecue voor buiten. Inmiddels begin ik al een halve Afrikaan te worden want ik eet Mandazi (een soort oliebol), Chapati (een soort pannekoek van maismeel) en Ugali (wit maisbrood). Ik had niet gedacht dat ik het Afrikaanse eten lekker zou vinden maar ik eet alles mee. Het is puur, smaakvol en goed verteerbaar. Inmiddels voelt het ook alsof ik in een hotel logeer. Het ene kindje brengt me een stoel (ze zitten zelf op banken), de ander maakt thee voor me klaar, weer een ander serveert een verse mango etc.etc. Het ontroert me regelmatig in positieve zin.

Op enkele uitzonderingen na zijn de winkels hier werkelijk compleet tegenovergesteld aan de Europese stijl. Wat men hier een markt noemt (en die vind je overal) is een kraam met wat zeil of plastic er overheen gespannen. Het zijn hele kleine kraampjes met (voor mij) arme  mensen die slechts enkele mango’s of ananassen per kraam verkopen. ’Look, there’s the market’ zeggen de kinderen dan en inmiddels snap ik wat leven in Afrika inhoudt.   Eerst dacht ik dat het zwervers en zo waren maar ik merk nu dat dat de hardwerkende Afrikanen zijn die hun geld op die manier bijeen proberen te schrapen. Inmiddels ga ik naar deze mensen toe als ik iets nodig heb. Niets mooier dan de ogen van deze mensen als je een fles water of zo bij ze koopt. Ik voel de blijdschap diep van binnen. Echt onbeschrijflijk.

Ook heb ik de kinderen al een keer naar school gebracht. Alleen nog maar de jongsten. De oudsten gaan zo belachelijk vroeg. Om 6 uur vertrekken die uit het kindertehuis en ze starten om 6.30 am of zoiets. De oudste (Lois) is ook pas om 6.30 uur pm weer terug. De jongsten (van de kleuterklassen) vertrekken rond 8 uur en zijn om 4 uur weer terug. De private school geeft goed onderwijs aan de kinderen. Het is de bedoeling dat ze genoeg leren om later goed voor zichzelf te kunnen zorgen en voor hun families. De meesten in het kindertehuis willen advocaat worden, ingenieur, piloot en 1 wil een eigen haarsalon beginnen. En weet je, ik weet dat het ze gaat lukken. De meeste kinderen hebben een dusdanige achtergrond (bedelen, mishandelen) dat ze dit niet meer terug willen. De helft van de kinderen is het beste van de klas of behoort tot de beste 4. Elke dag na school starten ze direct met hun huiswerk en ze gaan door tot het af is, al is het 22 uur ’s avonds. Ik heb bewondering voor hun ijzeren discipline, die ze overigens op meer gebieden laten zien. En zelf leer ik ook een boel doordat ik ze meehelp met het huiswerk.

In de vroege avond, na supper, is er een soortement van ceremonie en werden de spullen uit Holland uitgepakt. Niet allemaal tegelijk maar elke avond een beetje, anders werd het te veel. De kinderen hebben het goed met verzorging en eten en slapen maar qua kleding en andere spullen zijn ze niets gewend. Eerst werden er spulletjes van Glenda uitgedeeld: notitieboekjes (die nu voor de kerk worden gebruikt) en pennen + de rekenmachine. De avond erna het voorleesboek van Anneloes en de potloden. En er was zoveel blijdschap en dankbaarheid. Ik moest jullie enorm bedanken!! Bij deze dus!!

Op vrijdagavond was het dansavond. De muziek gaat aan en de kinderen dansen en zingen. Zo mooi met typische Afrikaanse songs en soepele heupbewegingen die aan mij niet zijn besteed. Op deze avond hebben we ook de kleding uitgepakt. Ook had ik allerlei armbandjes meegenomen uit mijn kasten uit Nederland. Ze waren zo blij!

Op vrijdag zijn Florence en ik ook nog naar Thika geweest om nieuwe jiko’s te kopen  + grote kookketels omdat daar een chronisch tekort aan was. De kinderen wassen zichzelf elke ochtend en avond in teilen en het warme water wordt op de jiko’s gekookt. Dankzij het geld van diverse  vrienden van mij uit Nederland (zonder namen te noemen wil ik jullie namens de kinderen enorm bedanken) hebben we dit kunnen doen. Ook zijn er enkele bekers aangeschaft omdat er geen bekers meer waren voor volwassenen, daarnaast enkele wasteilen en wasknijpers. Shawn is vol trots een trimmer wezen kopen voor de jongens. Die worden nl altijd geschoren en hun haar werd zo lang. Maar de trimmer was kapot en er was geen geld voor een nieuwe.

Werkelijk een aparte wereld waar ik met Florence ben geweest voor de jiko’s. Allerlei ‘winkels’ in een bepaalde wijk van Thicka met specialistische ijzerfabricage. En telkens als er onderhandeld moest worden over de prijs liep ik even weg omdat de prijzen met een blanke erbij omhoog worden geschroefd. Florence is werkelijk rijp voor de politiek. Telkens wist ze een hoop af te dingen. En iedereen is zo dankbaar met de spullen die zijn aangeschaft. De snoetjes van de kinderen toen ze de nieuwe jiko’s zagen en de nieuwe pannen en de wasteilen etc.etc waren onbeschrijflijk mooi. Ik was diep ontroerd.  Wat heerlijk om dit te kunnen doen, mede namens enkele donateurs in Nederland.

Zaterdag hebben we met de kinderen gezwommen en hebben naderhand thee gedronken. Omdat de meesten niet kunnen zwemmen heb ik ze enige zwemles gegeven. Met zwemmen maak je de kinderen zo blij. Ooit is een vrijwilliger ermee begonnen en nu willen ze het zo graag doen. Voor de oudste meiden was er geen badpak. We hebben toen wat geimproviseerd met kleding en dat ging prima. Ze waren trots en blij en enorm happy. Ik was net een magneet, de een na de ander wilde zwemles of plakte aan me om een stukje naar het diepe te lopen. Het was echt een grote gift om dit mee te mogen maken. Dit is echt iets bijzonders voor deze kinderen en voor mij!

Een mooie plek ook. Lekker buiten met veel groen en een grasveld om te voetballen. En wat een mooie planten en bomen. Super om mango bomen te zien groeien en mango’s te kunnen plukken, of om avocado bomen te zien. Die dingen hangen aan sliertjes aan een boom. Superleuk!! En wat een vlinders en prachtige bloemen.

Na het zwemmen ging ik lekker in het gras zitten om naar het voetballen te kijken (de mooie bal an de KNVB) en toen begon het: Mzungu-time. Een hele club meiden en jongens drukte in mijn huid (want dat wordt wit als je er in drukt haha) en mijn haar werd gekamd met een takje om vervolgens te worden gevlochten en opgeleukt met de meest mooie tropische bloemen die er zijn. Ik ben behoorlijk verbrand dus ik ben aan het vervellen. Het feit dat ‘my skin is moving’ is zo beangstigend voor ze dat ik helemaal ben ingesmeerd met allerlei soorten lekkere after sun die ik bij me had. Natuurlijk willen ze dat dan zelf ook proberen dus het was heel spannend.  

En vandaag, zondag 8 februari, mee naar de kerk geweest. De kinderen en leiding zijn erg gelovig. Ik werd uitgenodigd door Lois (ons sponsorchild) En Sharon A om mee te gaan naar de kindermis. Er is een sessie voor kinderen tot 10, voor kinderen van 10 tot 18 en dan is er de grote kerk waar de volwassenen in worden geherbergd. Er wordt veel gezongen en gedansd en de kinderen spelen een grote rol in de sessies. Heb geen foto’s genomen maar zal dat ongetwijfeld nog een keer doen.

Vanmiddag was de spanning enorm toen de loompakjes en zakjes op tafel kwamen. De meisjes lopen rond als prinsessen met hun nieuwe sieraden en af en toe smeer ik ze in met heerlijke hollandse creme van Therme.

Tot slot wil ik nog kwijt dat de kinderen ook steeds meer de schrijnende verhalen vertellen over hun leven voorafgaand aan Kiota. Sommigen zitten hier met broertjes en zusjes, sommigen alleen. In ieder geval zijn hun achtergronden onbeschrijflijk zorgelijk. Volgende week neemt Shawn me mee naar enkele families van de kinderen. Sommigen hebben die niet meer, sommigen kunnen hun familie af en toe bezoeken maar er zijn er ook voor wie het niet gezond zou zijn om hun familie ooit nog te zien. Ik ben benieuwd naar volgende week. Maandag hoor ik ook de kosten van de safari in de Masai Mara. Tevens ga ik de Masai bezoeken. Heel spannend.

Nick, nog even een boodschap voor jou! Wat word jij hier nog steeds op handen gedragen. Ze missen je nog steeds en vragen wanneer je weer terugkomt. Priscilla, de kokkin, heeft het over je en Shawn en Florence lachen nog steeds om je liefde voor watermeloenen. Inmiddels ben ik van Arta omgetoverd in Mama Nick. Alleen maar een groot compliment voor jou!

Liefs aan iedereen in Nederland. Vanuit een liefdevol tehuis in Kenya met 36 graden op de thermometer. Hug.... XXX

Arta