Laatste week

2 maart 2015 - Thika, Kenia

Ha lieve lieve mensen,

Vannacht thuis gekomen... Helaas NIET geslapen in het vliegtuig, maar ik werd opgewacht door Jan EN Aidan (!!) om 5 uur vanmorgen dus dat was keilief en fijn.

De laatste week heb ik gezellige dingen gedaan met de kinderen en nog wat geklust (geverfd) in de buitenkeuken.

Ben vorige week maandag en dinsdag gaan zwemmen in een mooi zwembad vlakbij het kindertehuis. Op het tijdstip dat de kinderen thuis kwamen (de eersten komen om 16.00 uur) was ik er ook weer om ze te helpen met het huiswerk en het wassen van de sokken en poetsen van de schoenen.

Op donderdag heb ik, na een tip van Yvette, Blue Post bezocht. Een kleinschalig dierenpark met mooie natuur waar ik dieren heb bekeken onder persoonlijke begeleiding van de dierenbegeleider, een colaatje heb gedronken en 2 uur lang een boek heb gelezen. Daarna voor het eerst van mijn leven op een motorfiets gezeten. Voor 70 cent (:-))werd ik teruggebracht naar Thika Town. Het was een heerlijke middag.

Op donderdagavond zijn de kinderen gestart met de post voor de sponsors. Alle kinderen hebben inmiddels een sponsor. Niet allemaal nog volledig maar het is super dat er niemand meer sponsorloos is. Dat is voor het eerst dus ALLE kinderen konden aan de slag met het maken van brieven, tekeningen en andere bouwwerken. Yvette, het systeem van de enveloppen werkt als een tierelier. De kinderen maakten iets en konden dat direct in hun eigen envelop stoppen. Geen gezoek en gedoe meer! En wat werd er hard gewerkt!! Het was moeilijk de namen van de sponsoren te schrijven, laat staan uit te spreken. Namen als Annemarie, Harry, Janny, Wouter etc.etc. zijn moeilijke namen voor mensen uit Kenya maar er werd goed geoefend. Kleine Mathu heeft maar liefst 4 sponsoren met moeilijke namen haha. Maar het lukte... hij kon ze goed uitspreken en gaf me daarna zijn allermooiste lach!!! 

Elke avond heb ik (gedurende de afgelopen 4 weken) na het eten verhalen verteld over Nederland (over de Elfstedentocht, Carnaval, onze Koning en Koningin, Anne Frank etc.etc.) of heb ik boekjes voorgelezen voor het slapen gaan. De ene avond aan de jongens, de andere avond voor de meisjes. De jongens hingen helemaal over me heen en de meisjes kropen zo dicht tegen me aan dat ik me geen cm meer kon verplaatsen. Naarmate het einde van de week naderde werd ook de planning strak gehandhaafd. Niemand wilde een moment missen dus dat was wel heel lief en dankbaar om te doen.

Op vrijdag heb ik de kinderen meegenomen voor een dagje Thika. In de ochtend een meidenochtend, samen met moeder Rhoda, waarbij de meiden (als cadeautje) een oorbelletje ingeschoten kregen. Dat wilden de jonge meiden heel graag dus dat leek me een origineel afscheidscadeautje.  De hele week was het grote lol bij dat vooruitzicht maar op het moment zelf heb ik heel wat meiden op mijn schoot gehad en handen moeten vasthouden. Sommigen vonden het doodeng en huilden maar wilden het wel. Na een uur (ja, we moesten wat geduld hebben ;-)), stapten alle meiden de deur uit MET oorbel haha. Daarna hebben we ze voor het eerst van hun leven mee uit eten genomen bij eethuis Cascades in Thika. Vervolgens vertrokken we met een Matutu vol tevreden meiden naar ons huis waar de jongens al vol ongeduld stonden te wachten op hun boys-afternoon.

En ook de mannen, van grote Shawn (de manager) tot kleine Charles keken uit naar deze mannenmiddag. Zij mochten duurdere dingen van de kaart kiezen + een ijsje omdat zij geen piercing wilden. Ze waren zo trots en blij! Wat een fantastische dag! Wat mooi om deze kinderen zo blij te kunnen maken met een relatief klein gebaar. 
Dit eethuis heeft overigens overheerlijke vers fruitsap (voor degene die nog x naar Thika wil).

Op zaterdag ben ik met mijn sponsordochter Loise op pad geweest. We hebben vlees gekocht voor de afscheidsmaaltijd op zondagmiddag en we hebben samen wat gegeten en gedronken + natuurlijk gepraat. Het was heel fijn. Ze heeft me veel verteld over haar familie. Over het feit dat haar moeder en vader niet voor haar kunnen zorgen en over het verdriet dat ze daarover heeft. Ik vind het erg wonderlijk dat er in Kenia nog steeds zoveel ouders zijn die maar kinderen blijven krijgen en niet beseffen dat dat onverantwoordelijk is. Vermoedelijk zijn het ongeschoolde mensen die niet echt verder denken over de gevolgen van bepaalde daden maar dat is zo maar een wilde gedachte. In ieder geval vind ik het bewonderenswaardig van Loise dat zij onvoorwaardelijk houdt van haar ouders ondanks het feit dat zij en haar zusje gedwongen uit huis zijn geplaatst. En het mooie is dat Loise haar eigen leven wil controleren en hard werkt om niet hetzelfde lot te doorstaan als haar ouders. 

Moeder Florence heeft me ook nog geleerd hoe ik thuis Chapatti's kan maken dus ik kan dat hier in Nederland gaan oefenen. Nick zal blij zijn want die mist deze maaltijd enorm. Hij vond het altijd heerlijk. Chapatti's zijn gemaakt van bloemen, water, suiker, zout en olie en zien eruit als een pannenkoek of tortilla. De smaak is ongeveer een mix tussen pannenkoek en tortilla en het is lekker met allerlei groenten. En  echt heerlijk!

Sharon B, een van de meiden, wilde me op zaterdag op de nipper nog in vertrouwen nemen over haar achtergrond. We wandelden wat zodat we rustig konden praten en liepen richting de rivier. Een plek waar ik nog niet eerder geweest was. Wat ik onderweg tegen kwam was schrijnend. Wat een armoede. Soms zie je dit op televisie maar in werkelijkheid had ik het nog niet gezien. Mijn hart huilde toen enkele kinderen, onder het vuil en met slecht gebit, mij volop vrolijk toelachten omdat ze een blank mens zagen lopen. Vreselijk!! Dit beeld  blijft bij me. Het deed me denken aan de leefwereld van 'onze'  Kiota kinderen voordat ze in het Childrens Home zaten. Wat moet dat erg zijn geweest. Wat fijn dat wij vanuit Holland deze kinderen een mooie toekomst kunnen bieden zodat ze dit vreselijke deel van hun leven een plekje kunnen geven. 

Op zondagochtend 1 maart, terwijl de Kiota familie in de kerk zat, heb ik mijn koffers gepakt. Na kerk zijn we met zijn allen gestart met het voorbereiden van de maaltijd. De kinderen wilden patat, pasta, worstjes, tomatensaus en ijs eten dus dat heb ik (samen met de moeders) voor 35 mensen ingekocht (dat is incl. de familie van de moeders). 

Ook wilden de kinderen allemaal op de foto met mij dus er is van elk Kiota kind een foto gemaakt samen met mij. Deze foto bewaren ze in hun eigen foto album. 

Ik hoorde van de moeders en kinderen van Kiota dat Nick het zo moeilijk had op zijn laatste dag en dat hij zelfs huilde. Bij mij startte dat in het laatste uur. Deze 4 weken zijn onvergetelijk geweest. Ik heb zoveel altruïsme gezien, dankbaarheid, blijheid, armoede, positiviteit, inspanningen etc.etc. En ik ben zo verwend door deze mensen! De kinderen hebben elke dag thee voor me gemaakt, fruit, eten opgeschept etc.etc. Shawn, Wilson en de moeders hebben me op handen gedragen en geholpen. Ik heb zoveel liefde gevoeld en het deed oprecht pijn om afscheid te nemen.

En wat neem ik nu vooral mee? Ik ben blij dat ik direct iets kon en kan betekenen voor mensen die het moeilijker hebben dan wij. Ik weet nu dat de armoede in Nederland niet te vergelijken is met de armoede in landen zoals Kenya. En ik bewonder de dapperheid en de kracht van deze mooie mensen! Ook heb ik diep respect voor iemand als Shawn die zelf psycholoog is en een goede baan zou kunnen hebben. In plaats van dat na te streven is hij er 24/7 voor deze kinderen en houdt hij zielsveel van ze. Ik heb er diep respect voor! En ook voor moeder Florence die een engel op aarde is. Wat een eer om deze mensen op mijn levenspad te ontmoeten. 

De komende tijd wordt het hard werken om een eigen huis voor de Kiota familie te creëren. Dit huis is te klein en is tevens een huurhuis. De kans bestaat dat we eruit moeten. Ideeën zijn welkom hoe we dit kunnen bewerkstelligen.

Daarnaast is er echt een tekort aan rugzakken voor school, goed kinderspeelgoed (de kwaliteit in Kenya is erbarmelijk), jongenskleding voor jongens boven de 11 jaar, leggings en topjes voor meiden. Mocht iemand nog iets thuis hebben liggen en kwijt willen dan houd ik (Kiota) me aanbevolen. 

Gisteravond om 10.40 uur nam ik afscheid van een land dat in allerlei opzichten het tegenovergestelde is van Nederland. Een land met mooie mensen maar ook met veel mensen die iets van je willen omdat je blank bent, een land met bijzondere verkeersregels, corruptie, de meeste kerken ter wereld (denk ik), prachtige kleuren, superhete zon. Het land van de matatu's, van masai, van wilde dieren en ongeordendheid.  

Ik ben nu te moe om de foto's op het reisblog te plaatsen. Dat volgt nog.

Bedankt lieve mensen! Bedankt voor de interesse, voor de giften, cadeautjes voor de kinderen (wat waren ze er blij mee), de reacties, de wensen, het enthousiasme en de hartelijkheid. Ik hoop dat je genoten hebt. XXXX
Arta

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Foto’s

8 Reacties

  1. Eréke:
    2 maart 2015
    Wederom wat mooi geschreven, er stil van.....benieuwd naar de Chapatti's!!
  2. Yvette:
    2 maart 2015
    Oh, wat geweldig geschreven Arta!! Nu weer wennen aan dit landje zo tegengesteld aan wat je beleefd hebt!!
    We spreken elkaar gauw weer! Nu lekker je gezin omarmen en zij jou natuurlijk! :-)
    Heel veel liefs,
    Yvette XXX
  3. Lynn:
    3 maart 2015
    Super! Deze reis ga je nooit vergeten!

    Fijn dat je weer heelhuids terug bent

    WELKOM THUIS

    Lfzzz
    Lynn
  4. Hans en Marian:
    3 maart 2015
    Hoi Arta,
    Welkom thuis, gelukkig is het hier maar 30 graden koeler anders zou je nog moeten wennen ook.Prachtige verhalen en ik weet zeker dat dit nog niet de helft is van wat je nog zou kunnen vertellen. Maar goed dat Saskia Noort al bekend is anders had ze aan jou een stevige concurrent. Geniet nog van een weekje thuis en dan weer heerlijk stressen.Liefs Hans en Marian
  5. John.:
    4 maart 2015
    Hey arta wel thuis en hoop je gauw weer eens te zien of te horen. Groetjes John
  6. Heleen:
    5 maart 2015
    Mooi mens. het is of ik er zelf geweest ben, zo goed beschrijf je de situatie en je gevoel! dank voor het delen en neem je tijd om te landen hier..liefs!
  7. Hennie van den Bergh:
    11 maart 2015
    Wat indrukwekkend Arta wat je schrijft en wat je vast legt op de foto. Fijn dat je weer veilig terug bent.
  8. Erik hc ht:
    14 maart 2015
    Fijn dat je er weer bent!
    Wat een geweldig avontuur heb je beleeft Arta!
    Bedankt voor je mooie verslagen.

    Tot gauw he'

    Erik de G