2e week Kenia

Ha fijne mensen in het (nu) verre Nederland,

Bedankt voor alle lieve reacties op mijn vorige verhaal.

Lynda, dit zou je ook echt gaaf vinden! Gaaf Uganda!

Cees, ik bel je onmiddellijk haha als het onveilig wordt.

En alle anderen superlief om te reageren!!! Ik geniet inderdaad :-)

Dit verhaal is een beetje snel geschreven dus hoop dat het duidelijk is.

Mijn tweede week in Kenya zit er bijna op. Het was wederom zeer indrukwekkend en fijn.

Zoals in mijn vorige verhaal al verteld word ik een echte Keniaan. Ik begin te wennen aan de ‘winkeltjes’ in het straatbeeld met eerlijke, hardwerkende mensen. Winkeltjes waarvan ik eerst dacht dat het achterbuurten waren.

Ook ben ik inmiddels gewend aan de herrie. Zelfs de enorme honden van de buurman, die ze om 22 uur buiten schoppen en die vervolgens bijzonder irritant beginnen te blaffen, kunnen mijn slaap niet meer ontmoedigen.

Ik ben alleen nog wel steeds verrekte vroeg wakker. Gloeiende, gloeiende.... om half 7 ben ik totaal uitgeslapen vanwege het zonlicht dat ineens begint te stralen.

Deze week stond volledig in het teken van de kinderen. Ik heb ze beter leren kennen en ze zien me inmiddels als een moeder, niet allemaal maar een groot aantal wel. Ik heb een aantal fans die steevast elke middag om mijn hulp bij huiswerkbegeleiding vragen.  En ook is het ‘vechten’ om voor de bedtime stories. Heb nu een schema gemaakt zodat iedereen weet waar hij aan toe is (en ik ook J).

De achtergronden zijn schrijnend. Niet normaal wat deze kinderen hebben meegemaakt. Ik heb de achtergronden gelezen en gevoeld. Wauwww.... Allemaal hebben ze gebedeld of zijn mishandeld.

Dinsdag ben ik een dagje naar de school van de kinderen geweest. Dat vroegen ze me en  dat was een enorm avontuur. Ik was belachelijk vroeg op. Vooral omdat ik bang was om me te verslapen was ik al om 4 uur wakker waaahhhh. Om 6 uur vertrok ik met de 4 grote meiden naar het schoolfront en ben ik gestart in class 8 van onze sponsordochter Loise. Ze was beretrots en deed extra haar best om mij te imponeren.

Daarna kwam de rest van de klassen het oranjekleurige (want de grond in Kenya is oranje), stoffige schoolplein op stappen. Voordat ik de overige lessen ging bezoeken werd ik uitgenodigd bij de ‘principal’oftewel het hoofd van de school. Ze plantte me in een houten gebouwtje op een plastic tuinstoel en ging zelf achter de tralies zitten. Beetje rare situatie om de praten. Het voelde of ik op een politiebureau zat en een diefstal had gepleegd of zoiets.

Ze startte het gesprek met me welkom te heten en me te vragen wie ik was waarbij ze een voorname doch vriendelijke houding hanteerde. Ik vond het wel grappig met die tralies ervoor hihi. Vervolgens gaf ze aan dat Kiota het beste kindertehuis is in de wijde omgeving. De kinderen zien er verzorgd uit, zijn respectvol, hebben verantwoordelijkheidsgevoel en doen hun best. Ze noemde speciaal Bosco, Loise en Carroll omdat zij 3 zeer intelligente leerlingen zijn. Maar ook veel van de andere kinderen zijn class representatives, omdat ze voorbeeldgedrag vertonen. Het mooiste compliment was dat ze meldde dat aan deze kinderen niet te merken was dat ze in een tehuis woonden.  Wauww dit is toch super om te horen. Een groot compliment voor Shawn en de huismoeders en natuurlijk ook het bestuur van Kumbatio in Holland.

Na ons kennismakingsgesprek bracht ze me van klas tot klas waarbij ze de voorname houding vasthield en waarbij tevens alle kinderen in het gelid moesten staan als ze binnenkwam en ‘welcome head teacher’ riepen. Vervolgens sommeerde ze een jongetje om de stoel uit de ‘kooi’ waar ik zat te halen en naar me toe te brengen. Na 35 minuten ging de bel, kwam de principal, bracht ze me naar de volgende klas en moest wederom een jongetje mijn stoel dragen. Oefff.... tanden bijten was dit. Ik wil dat eigenlijk niet maar het is onbeleefd om te weigeren dus moest ik maar even diep ademhalen.

In de klassen waren de kinderen van Kiota zo enorm enthousiast. Met hun  kleine billetjes schoven ze over hun bankjes (rugleuningen kennen ze niet) en keken me onder hun oogleden blij aan. En de groteren deden hun best om alle vragen van de leerkracht te beantwoorden en keken me regelmatig even snel aan. Blij dat ik er was! Ook waren er enkele jongens  deden alsof het hun niet uitmaakte dat ik kwam maar s’avonds kwamen ze vragen hoe ik het gevonden had.

In de pauze kreeg ik een grote beker Chai thee (thee met melk) en een megagrote mandazi (hollandse oliebol). Dit keer vond ik het drinken van melk niet zo erg want ik had zo’n dorst en honger. ’s Ochtends kreeg ik niets door mijn keel en de hitte in Kenia werkt toch wel honger en dorst op. Heel lief hoe er voor me werd gezorgd.

De juffen zijn aardig maar voelen zich wel een soort Maxima’s. Veelal lopen ze op hoge hakken te draaien en hebben pruiken op om zich extra mooi te maken. Soms hebben ze ook dat voorname wat de principal ook heeft. Desalniettemin mocht ik niet mopperen. Stuk voor stuk waren ze blij met de betrokkenheid die Kiota en de vrijwilligers tonen voor hun school en heetten ze me hartelijk welkom.

En toen was het grote pauze. Ik rook al de Afrikaanse maaltijden in de klassen. De kinderen krijgen namelijk lunch op school. Ook dat eten wordt door Afrikaanse moeders klaargemaakt op de inmiddels welbekende jiko’s. Ik moet zeggen, ik was zo vol van die mega-mandazi dat ik niets hoefde maar vond het wel gastvrij dat ik mee kon eten.

Ik zag in mijn ooghoeken dat mijn plastic stoel door een jongetje naar de kooi van de principal werd gedragen en ik had even vrij om even ontspannen over het schoolplein te lopen. Alhoewel, ontspannen is niet het juiste woord. Het was hard werken maar het was wel lollig: de jongste kinderen wilden me allemaal betasten, wilden high-fives, zaten aan mijn haren, duwden aan de bloedvaten op mijn handen, grepen naar mijn voeten en raakten volledig door het dolle heen. Nu voel ik, volgens mij, wat celebrities voelen. Ik kan je verzekeren, dat is even leuk, maar echt niet voor maanden, laat staan jaren.

Jimmy, mijn dappere krijger van Kiota, ook te zien op een van de foto’s met een mutsje, deed zijn best mij te beschermen, en weerde alle te opdringerige meisjes en jongetjes... zo schattig. In eerste instantie vond ik het prima al die lachende, gillende snoetjes, maar op een X moment was ik het toch wel zat. Er liepen 50 kinderen om me heen te dansen. Ik dacht dat de pauze na een half uur wel over zou zijn maar niks hoor.... dat werd een uur. Hatseflats, heb toen de juf gevraagd of ik in de klas mocht plaatsnemen.

Ook moest ik naar het toilet. Tja.... Lois had me al geadviseerd naar de toiletten van de leerkrachten te gaan. Niet overbodig al was dat ook werkelijk verschrikkelijk. Het was gewoon een gat in de grond zonder enig toiletpapier. Nu snapte ik ineens de toiletrol in de tassen van de kinderen. Ik dacht dat het was voor de snotneuzen maar niets blijkt minder waar. Het is voor de PIT Latrines, een fenomeen waar ik weleens van gehoord heb, maar nooit ervaren. Blijkt dat ¾ van Kenia zo’n Pit Toilet heeft. Wauuwww... dat is niets voor mij. Ik houd van schoon en zo. Regel 2 is geboren (regel 1 is opletten op straat) nl. Neem altijd maar dan ook altijd Toiletpapier mee!!!!!

Overigens was er nog wel een onwerkelijk moment. Tussen die talloze schoolkinderen  zaten een paar ernstig dikke kinderen en dat is surrealistisch!!!!! Het leek wel een show of zoiets..... Moet je voorstellen dat je in een land zit met veel armoede en er lopen enkele kinderen rond met een opgeblazen snoet en kleding waar ze uitbarsten. Het leek wel een aflevering van kabouter Plop. Telkens als ik  ze zag moest ik wennen.

Na de lunch gebeurde er ook iets vreemds. Ik zat in de klas, op mijn wederom, door een jongetje, afgeleverde blauwe plastic stoel, toen de golfplaten van het dak en muren begonnen te rammelen, de deur werd opengesmeten en er een megastofwolk van oranje Afrikaanse grond naar binnen kwam. Juist ja, oranje was ik (ik zat het dichtst bij de deur) maar ook de kinderen, de schriften, de tafeltjes etc. Na wat wappereren vervolgde de iets te forse juf haar les maar moest ook even hoesten. Hihi... wat gaafff was dat. Ik geniet volop van het gekke, het onverwachte.

Om half 3 vertrok ik na de principal officieel te hebben bedankt. En ja, ik kon voor de laatste keer mijn stoel zelf terugbrengen Yessss!! Het was me gelukt. Dit kwam omdat ik eerder was gestopt in de kleuterklassen. Ik was gesloopt. Na elf klassen bezocht te hebben werd het tijd voor watermeloen en een klein dutje.

DE BUITENKEUKEN

De dagen daarna ben ik gestart met het oppimpen van de buitenkeuken. Met 2 nieuwe Jiko’s met bijbehorende pannen vond Shawn het fijn om ook de buitenkeuken een nieuwe imago te geven. Dus heb ik gezocht naar de aanwezig verf en vond een aardige lading.

Daarna wat prentenboeken doorgebladerd en gestart met de buitenkant van de buitenkeuken. Heb die vandaag, vrijdag de 13e ,afgerond. Morgen wil ik de jongens vragen me te helpen met het schrapen van de binnenmuur. Die is helemaal zwartgeblakerd van het stoken op hout (wat nu niet meer gebeurd). Vervolgens kan ik daar ook nog mee beginnen.

Die dag was niet zo mijn dag moet ik zeggen. Heb een behoorlijke wond opgelopen doordat er een scherpe hoek aan een golfplaat zat en ik me, tijdens het schuren, heb verwond. Een behoorlijke diepe snee. Daarbij kwam ook nog dat de zon me te pakken had. Wauuwww, ik was niet lekker. Gelukkig ging het donderdag weer beter.

DE MEIDEN

En toen kwamen de meiden. Sommigen beginnen met hun vrouwperikelen te komen en vroegen mij om raad. Komende zaterdag heb ik beloofd met ze te gaan kijken naar ondergoed. Ook wil ik een meidenmiddag organiseren want ze missen toch wel een moeder voor private stuff. Ineens ben ik een moeder van meiden ipv jongens. Wie had dat ooit kunnen denken :-) .
Daarnaast komen er ook meiden hun verhaal bij mij doen over hun achtergrond en hun verdriet. Soms is het echt heel erg wat ze meegemaakt hebben. Ze zoeken troost bij me en ik doe wat mogelijk is. Een van de meisjes was gisteren zo aangedaan dat we naar het ziekenhuis zijn geweest om de counseler te bezoeken (deze counseler weet veel van haar familie) om vragen te kunnen stellen. Daarna heb ik haar lekker laten douchen met mijn lekkere rituals douche spullen en haar ingesmeerd. Vervolgens zijn we haarclips gaan halen en een oorbelletje en hebben we wat gedronken en gegeten met Shawn. Ook heb ik haar een dagboek gegeven waarin ze kan schrijven. In het dagboek kan ze zich richten tot haar moeder. 's Avonds was ze weer helemaal top. Zo fijn!

De contacten zijn zeer intens en waardevol. Ik heb ooit mijn dochtertje verloren maar heb er nu ineens veel dochters bij. Wat een rijkdom!!!

HET ETEN

En alhoewel deze kinderen genoeg te eten hebben is het wel eenzijdig. Geld voor brood of vlees is er nauwelijks. Gelukkig maakt fruit veel goed en is er genoeg.

Heb deze week zes broden gehaald met jam en dat was een ware traktatie.

Ook haal ik in het weekend verdunlimonade met koekjes......

En ik ga iets verzinnen voor de laatste maaltijd op zondag.

MASAI MARA

Ik ga nu proberen deze tekst mee te nemen naar het cybercafe om up te loaden. Ook moet ik dichte schoenen hebben voor de masai mara waar ik maandag heen ga. Heb wel mijn Uggs bij me maar ik vermoed dat ik ga soppen in de schapenwol.

Maandag vertrek ik met de matatu naar Nairobi en verder. Het is een hele dag reizen. In de middag kom ik aan in de Masai Mara. Vervolgens is het uitrusten in het kamp waar ik vermoedelijk de eerste blanken ga aantreffen want het is een toeristisch trekpleister. Wilson, die ook in Kiota werkt, is Masai, en begeleidt me gedurende de hele reis. Hij brengt me ook op plaatsen waar geen toeristen komen.

Op dinsdag bezoek ik Mount Kenya en de Masai Markt aldaar. Er is er ook een in Nairobi maar die is het dus niet. Op woensdag ga ik op Safari om dieren te spotten. Op donderdag ga ik op bezoek bij de Masai, dat zal ook heel bijzonder zijn. En in de nacht van donderdag op vrijdag vertrek ik om 2 of 3 uur weer naar Thika waar ik vermoedelijk om 11 uur arriveer. Dat is wel een minpuntje moet ik zeggen want ik heb mijn slaap wel nodig. Welnu.... we gaan ervoor want zoiets bijzonders als deze trip maak ik maar 1x mee.

TOT SLOT

Terwijl ik in Kenya zit is mijn lieve tante Riek (de zus van mijn vader) overleden. Heel veel sterkte alle betrokkenen met dit verlies.Jammer dat ik niet bij het afscheid kan zijn maar zal zeker aan jullie denken!

Dag lieve mensen.... Vermoedelijk tot na de Masai Mara.

Als het me lukt zie je op de foto's nog de makers van de pan bij de jiko (gemaakt op een spoorstaaf voor de NS' ers onder ons).

En verder de beruchte wc, de kooi en foto's van het schoolgebouw.

BIG HUG AAN IEDEREEN!!!

Arta